15.2 Subklinik Hipotiroidi ve Kalp yetmezlği Riski
65 yaş üzerindeki kişide kalp yetmezliği (HF) hospitalize nedenidir [11].
HF vakalarını önlemek için risk faktörlerinin tanısı ve tedavisi önemlidir. SHypo sistolik ve diastolik kardiak disfonksiyonla ilişkilidir, ve SHypo hastalarında tiroksin replansman tedavisi kardiak fonksiyonları düzeltmektedir [12]. ancak, sadece bir kaç çalışmada SHypo ve HF arasında direkt ilişki olduğu gösterilmiştir.
sağlık, yaşlanma ve vücut kompozisyon çalışması yaşlı(70-79 yaş) kadın ve erkek populasyonu baz alınarak yapılan bir kohrt çalışmasıdır, Pittsburgh, Pennsylvania, ve Memphis, Tennessee bölgelerinden oluşmaktadır ve1997 de ABD de başlamıştı. 2,730 siyah ve beyazlardan oluşan yetişkinlerden 4 yıl süreyle izlendi [13], katılımcıların TSH düzeyi 0.1 mU/l den büyüktü ve 4.5 mU/l den küçük ise ötiroid olarak kabul edildi.
TSH düzeyleri 7.0 mU/l ve üzeri olan tüm katılımcılardan serbest T4 de ölçüldü. Hipotiroidi TSH düzeylerine göre daha ileri sınıflandırıldı: hafif yükselme (4.5–6.9 mU/l), orta yükselme (7.0–9.9 mU/l), ve bariz yükselme (10.0 mU/l veya üzeri ). aşikar tiroid hastalığı olan katılımcıların amiodaron veya tiroid hormonu alanlar dışlandı. Rodondi ve ark. ötiroidlerle karşılaştırıldığında TSH değeri 7.0 mU/l veya üzeri bulunan katılımcılarda yüksek HF oranlarını buldu (35.0 vs. 16.5/1,000 person-years, p = 0.006; (Fig. 15.1 and Table 15.1) [13]. multivaryant analizde kardiyovaskuler hastalık ve HF yaygınlığı için düzeltmeler dahil, yüksek TSH düzeyleri arasında olduğu gibi HF riski üç kat yüksekti.
TSH düzeyleri 7.0–9.9 mU/l arasında olanlarda risk oranı (HR) 2.58 (95% CI 1.19–5.60) , ve TSH 10.0 mU/l veya üzeri olanlar da ise 3.26 (95% CI 1.37–7.77). yaygın HF ile 175 katılımcı dışlandıktan sonra, 127 etkin HF vakası kaldı. TSH düzeyi 7.0 mU/l veya yüksek olnlarda HR için düzeltilmiş etkin HF vakası 2.33 (95% CI 1.10–4.96; p = 0.03) yaygın HF katılımcılar arasında , 51 rekurrent HF vakası; TSH düzeyi 7.0 mU/l veya üzeri olanların düzeltilmiş HR 7.62 (95% CI 2.25–25.77; p = 0.001). tiroid hormon kullananlar dışlandıktan sonra sonuçlar benzerdi, ırk veya cinsiyet ile etkileşim yoktu (p > 0.20
her etkileşim için). Ancak bu sonuçları rutin EKG eksikliği sınırlamıştır, kardiak disfoksiyon tutulum tipi ve HF nin tanımlaması sınırlanmıştı.
bu sorun ayrıca kardiovaskuler sağlık çalışmasında 65 yaşından büyük 3,065 yetişkinde incelenmiştir, bunlarda başlangıçta ve takipte EKG çekilmişti [14]. SHypo tanımı yukarıdaki çalışmdada aynı şekilde yapılmıştı. otörler 12 yıldan daha fazla süre HF vakalrını takip etti, SHypo, SHyper, ve ötiroidili katılımcılar arasında 6 yıldan uzun sürede kardiak fonksiyonlarındaki değişimleri karşılaştırdı. cötiroidlerle karşılaştırıldığında TSH düzeyi 10 mU/l den yüksek olan katılımcılarda HF vaka insidansı (45.2 vs. 22.2/100
person-years, p = 0.003), fakat TSH değeri 4.5 - 9.9 mU/l arasında olan veya SHyper olanlarda HF vaka insidansı yüksek değildi. ötiroid katılımcılarla karşılaştırıldığında tiroid durumuyla bazal ekokardiyografik parametrelerde fark yoktu; TSH 10.0
mU/l veya üzeri olan katılımcılar daha yüksek peak E hızına sahipti (0.80 vs. 0.72 m/s, p = 0.002), ve yaş,cinsiyet, nabız, ve sistlik kan basıncı düzenlemelerinden sonra bu farklılık devam etti. peak E hızı düşmüş sol ventrikül kompliyansının işaretidir, çalışmadaki tüm örneklerin HF vakasıyla ilgiliydi (HR 1.14Her biri için 0.1 m/s artış, 95% CI 1.09–1.18, p < 0.001) ve yaş, cinsiyet, sistolik kan basıncı düzenlenmesi yapıldıktan sonra ve TSH 10.0 mU/l veya üzeri olanlarda (HR 1.45, 95% CI 1.20–1.76, p < 0.001) . 5 yıldan fazla, tiroid durumuyla ilişkili ekokardiyografik parametrelerde fark yoktu, TSH değeri 10.0 mU/l ve üzeri olanlar hariçti bunlar da sol ventrikül kitlesi büyümüştü (+21 vs. +4 g, p = 0.04) ve ötiroidlerle karşılaştırıldığında HF vakalarının büyük oranı düşük ejeksiyon fraksiyonla ilişkiliydi (80% vs. 45%, p = 0.08).
tiroid hormonları ve HF arasındaki ilişkiyi iki küçük kesitsel çalışmada değerlendirildi.
kesitsel çalışmaların biri TSH değeri 3.6 mU/l den büyük ve normal T4 seviyeli 31 hastanın 8 inde HF buldu [15]. Fruhwald ve ark. invazif olarak idiyopatik dilate kardiyomiyopati tanısı konulan 61 hastanın 59 unda fonksiyonel veya morfolojik tiroid bozukluğu buldu [16].
Ancak, çalışma prospektif olarak yapılmamıştı ve HF için kontrol grubu yoktu.
Sonuç olarak,SHypo TSH değeri 10 mU/l dan büyük olan yetişkinlerin HF riskinde hafif yükselimesiyle ilişkiliydi. bu sorun daha genç yetişkinlerden oluşan kohorta incelenmedi. Bugüne kadar, SHyper klinik HF vakalarıyla olan ilişkisi için kanıt bulunamadı, fakat sadece bir çalışmada bu sorun incelendi [14].
65 yaş üzerindeki kişide kalp yetmezliği (HF) hospitalize nedenidir [11].
HF vakalarını önlemek için risk faktörlerinin tanısı ve tedavisi önemlidir. SHypo sistolik ve diastolik kardiak disfonksiyonla ilişkilidir, ve SHypo hastalarında tiroksin replansman tedavisi kardiak fonksiyonları düzeltmektedir [12]. ancak, sadece bir kaç çalışmada SHypo ve HF arasında direkt ilişki olduğu gösterilmiştir.
sağlık, yaşlanma ve vücut kompozisyon çalışması yaşlı(70-79 yaş) kadın ve erkek populasyonu baz alınarak yapılan bir kohrt çalışmasıdır, Pittsburgh, Pennsylvania, ve Memphis, Tennessee bölgelerinden oluşmaktadır ve1997 de ABD de başlamıştı. 2,730 siyah ve beyazlardan oluşan yetişkinlerden 4 yıl süreyle izlendi [13], katılımcıların TSH düzeyi 0.1 mU/l den büyüktü ve 4.5 mU/l den küçük ise ötiroid olarak kabul edildi.
TSH düzeyleri 7.0 mU/l ve üzeri olan tüm katılımcılardan serbest T4 de ölçüldü. Hipotiroidi TSH düzeylerine göre daha ileri sınıflandırıldı: hafif yükselme (4.5–6.9 mU/l), orta yükselme (7.0–9.9 mU/l), ve bariz yükselme (10.0 mU/l veya üzeri ). aşikar tiroid hastalığı olan katılımcıların amiodaron veya tiroid hormonu alanlar dışlandı. Rodondi ve ark. ötiroidlerle karşılaştırıldığında TSH değeri 7.0 mU/l veya üzeri bulunan katılımcılarda yüksek HF oranlarını buldu (35.0 vs. 16.5/1,000 person-years, p = 0.006; (Fig. 15.1 and Table 15.1) [13]. multivaryant analizde kardiyovaskuler hastalık ve HF yaygınlığı için düzeltmeler dahil, yüksek TSH düzeyleri arasında olduğu gibi HF riski üç kat yüksekti.
TSH düzeyleri 7.0–9.9 mU/l arasında olanlarda risk oranı (HR) 2.58 (95% CI 1.19–5.60) , ve TSH 10.0 mU/l veya üzeri olanlar da ise 3.26 (95% CI 1.37–7.77). yaygın HF ile 175 katılımcı dışlandıktan sonra, 127 etkin HF vakası kaldı. TSH düzeyi 7.0 mU/l veya yüksek olnlarda HR için düzeltilmiş etkin HF vakası 2.33 (95% CI 1.10–4.96; p = 0.03) yaygın HF katılımcılar arasında , 51 rekurrent HF vakası; TSH düzeyi 7.0 mU/l veya üzeri olanların düzeltilmiş HR 7.62 (95% CI 2.25–25.77; p = 0.001). tiroid hormon kullananlar dışlandıktan sonra sonuçlar benzerdi, ırk veya cinsiyet ile etkileşim yoktu (p > 0.20
her etkileşim için). Ancak bu sonuçları rutin EKG eksikliği sınırlamıştır, kardiak disfoksiyon tutulum tipi ve HF nin tanımlaması sınırlanmıştı.
bu sorun ayrıca kardiovaskuler sağlık çalışmasında 65 yaşından büyük 3,065 yetişkinde incelenmiştir, bunlarda başlangıçta ve takipte EKG çekilmişti [14]. SHypo tanımı yukarıdaki çalışmdada aynı şekilde yapılmıştı. otörler 12 yıldan daha fazla süre HF vakalrını takip etti, SHypo, SHyper, ve ötiroidili katılımcılar arasında 6 yıldan uzun sürede kardiak fonksiyonlarındaki değişimleri karşılaştırdı. cötiroidlerle karşılaştırıldığında TSH düzeyi 10 mU/l den yüksek olan katılımcılarda HF vaka insidansı (45.2 vs. 22.2/100
person-years, p = 0.003), fakat TSH değeri 4.5 - 9.9 mU/l arasında olan veya SHyper olanlarda HF vaka insidansı yüksek değildi. ötiroid katılımcılarla karşılaştırıldığında tiroid durumuyla bazal ekokardiyografik parametrelerde fark yoktu; TSH 10.0
mU/l veya üzeri olan katılımcılar daha yüksek peak E hızına sahipti (0.80 vs. 0.72 m/s, p = 0.002), ve yaş,cinsiyet, nabız, ve sistlik kan basıncı düzenlemelerinden sonra bu farklılık devam etti. peak E hızı düşmüş sol ventrikül kompliyansının işaretidir, çalışmadaki tüm örneklerin HF vakasıyla ilgiliydi (HR 1.14Her biri için 0.1 m/s artış, 95% CI 1.09–1.18, p < 0.001) ve yaş, cinsiyet, sistolik kan basıncı düzenlenmesi yapıldıktan sonra ve TSH 10.0 mU/l veya üzeri olanlarda (HR 1.45, 95% CI 1.20–1.76, p < 0.001) . 5 yıldan fazla, tiroid durumuyla ilişkili ekokardiyografik parametrelerde fark yoktu, TSH değeri 10.0 mU/l ve üzeri olanlar hariçti bunlar da sol ventrikül kitlesi büyümüştü (+21 vs. +4 g, p = 0.04) ve ötiroidlerle karşılaştırıldığında HF vakalarının büyük oranı düşük ejeksiyon fraksiyonla ilişkiliydi (80% vs. 45%, p = 0.08).
tiroid hormonları ve HF arasındaki ilişkiyi iki küçük kesitsel çalışmada değerlendirildi.
kesitsel çalışmaların biri TSH değeri 3.6 mU/l den büyük ve normal T4 seviyeli 31 hastanın 8 inde HF buldu [15]. Fruhwald ve ark. invazif olarak idiyopatik dilate kardiyomiyopati tanısı konulan 61 hastanın 59 unda fonksiyonel veya morfolojik tiroid bozukluğu buldu [16].
Ancak, çalışma prospektif olarak yapılmamıştı ve HF için kontrol grubu yoktu.
Sonuç olarak,SHypo TSH değeri 10 mU/l dan büyük olan yetişkinlerin HF riskinde hafif yükselimesiyle ilişkiliydi. bu sorun daha genç yetişkinlerden oluşan kohorta incelenmedi. Bugüne kadar, SHyper klinik HF vakalarıyla olan ilişkisi için kanıt bulunamadı, fakat sadece bir çalışmada bu sorun incelendi [14].
Yorumlar
Yorum Gönder